پایگاه تالش شناسی پنجره ای به روی فرهنگ و تمدن تالش
معرفی کتاب
« چوئه گشه / عروس چوبی » و «هرای / فریاد » دومجموعه از سروده های تالشی معصومه اپروز، شاعر فومنی ست
که به ترتیب درسالهای ۹۸ و ۹۹ ، ازسوی انتشارات ماه مینوی رشت چاپ و منتشر شده است.
اشعار مجموعه چوئه گئشه دارای نسخه صوتی نیز هست که درقالب یک سی دی، همراه با کتاب عرضه شده.
مجموعه هرای دارای مقمه ای به قلم حسین اصدقپور هروی ست که در آن به چندنکته مهم در باره چرایی سرودن شعر به زبان تالشی اشاراتی رفته است.
اصدقپور در واقع نقدی هوشمندانه برشعر تالشی و کاربرد آن در زمان ما، به صورت مختصرومفید نوشته است.
در آن مقدمه آمده :
سرودن شعر در دنیای امروز که عصر حقیقت های مستند است، کاری عجیب، دشوار و دیگرگونه است. عجیب از آن جهت که به امری پرداخته می شود که به نظر می رسدهیچ سود محسوس و منفعت مادی مشخصی ندارد و دشوار از آن رو که فن آوری های نوین هنری مرزهای اعجاب و خارق العادگی را چنان جابه جا کرده است که به راحتی نمی توان دل مخاطب شعر رابه تصویری شگفت ، حرفی نگفته و ناشناخته فریفت.اما دیگرگونه دیگر کمتر کسی هست که عیار خودرا در ورطه این آزمون سخت و به ظاهر بی حاصل بیازماید
اماسرودن شعرتالشی سری پرشورتر از این می طلبد. چراکه شاعر اگرچه درگستره زبانی پویا ترو ادبیاتی بکرتر ( تالشی )خودرا رهاتر از هنگام سرودن به زبان فارسی یافته اما در محدوده جغرافیاو زیست بوم، مخاطبی خاص به محکی سخت تر محصور می سازدو این نمی شود مگر به عشق . زیرا محدود کردن طبع روان و استعداد، به سرایشی که می توانست در شعر فارسی نیز به نیکی بدرخشد و در سراسر ایران وحتی کشورهای فارسی زبان، مخاطب خودرا بیابد ودر صورت اقبال به زبان های رسمی دیگرنیز ترجمه شود، به دایره مخاطبین خاص خود که هنوز چندان به مطالعه و خواندن شعر و ادبیات مکتوب خو نگرفته اند، نوعی فداکاری محسوب می شود.
نویسند مقدمه با این حال صفات شعر معصومه اپروز را بانگاهی مثبت برمی شمارد و شرحی تحلیلی بر آن ارایه داده و شاعررا می ستاید.
اکنون بر معصومه اپروز و دیگر شاعران تالشی زبان است که از زاویه ای دیگرنگاهی به تالشی سرایی خود بیندازند و ببینند که چگونه باید با وجود مشکل حل نشده رسم الخط ،مخاطبان محدود دایره گویشی خودرا جذب کنند، چگونه می خواهند با وجود اختلافات شدید گویشی در گستره رواج زبان تالشی، هنر خودرا به میان دیگر تالشی زبانان ازتالشدولا گرفته تا نمین اردبیل ببرند. مهم تراز همه؛ چگونه باید شعر خود را از لحاظ اندیشه، عواطف، صورخیال و تحولات پرشتاب ادبی، به کاروان شعر امروز ایران و جهان پیوند بدهند .
سراینده دو مجموعه چوئه گشه و هرای از شاعران مستعد و توانمند تالش است، اگرچه فرم کلاسیک و عمدتا غزل را برای سرودن برگزیده، ولی با شعر و ادبیات معاصرایران نا آشنا نیست . نازک خیالی ها و تصویرپردازی هایش بشارت دهنده فردای درخشانتری برای اوست . اگر قرار باشد چنان فردایی از دایره تنگ گویش فومنی، دامن به گستره ملی بکشد باید به شعرفارسی تمرکز بیشتری داشته باشد و جریان اصیل و پدرومادر دار آن یعنی جریان نیما و پیروان بزرگ اورا دنبال کند.
