پایگاه تالش شناسی پنجره ای به روی فرهنگ و تمدن تالش|دانشنامه ای کوچک برای شناخت قوم بزرگ تالش
یک پله تا ترانه/ علی عبدلی
« هَشی »
غـــریبَ کولی نشتیمه تنــخایی من دَ گَـــشتَ
ای کاولَ هَشی ایم از آسمونی من آهـــشتَ.
بر تپه غریبی نشسته ام / تنهایی مرا گزیده است.
یک گـــروه خورشیدم / آسمان مــرا ترک کرده است.
«کشکرَ»
کـــشـــکرَ کارَ خنـــده مهـمـونـمـــــون را دَره
چنتَ آروم بیـگــئــــرم یوسف مــــون چا دَره.
زاغــچه دارد می خــواند / مهـــمان در راه داریم.
چگــونه آرام بگـیـــرم ؟! / یوسـف مان در چاه است.
« آوارَ شونَ »
آوارَ شــــونَ خـله یَه هنــگِ دورَ شَـــرونکا
بنــــوتَ گلَـــم توازیه چیــــرامَ بنــد و بولــگا
چوپان آواره فریاد می زند / پیوسته از دور دست ها
– تنها دام هدیه شده ام متواری شده است / ییلاق و چمنزار ناچریده به چه دردم می خورد؟!
« کلاکَ گلَ »
گفِـــم لـوکی کا مَندَ کار نی آمــه بَه زوون
کـــــلاکَ گلَ ماچ آکَ خونی تئشیه لِوون
سخنم در گلو مانده است / سر آمدن بر زبان را ندارد.
دانه باران ! بوسه بزن / بر لب تشنه چشمه.
« کنگول »
دیــــوونی تَــــرازه اییا همیشه ســـــر سنگولَ
چَـــمه ســـرا سَوزَ دار کــپ دا کونَ کَنـــگــولَ.
ترازوی دادگری اینجا / همیشه نامیزان است.
درخت سبز سرای ما / از نوک تا بُن تو خالی ست.
« روز آبَ نی »
دردی اررَ خِر- خِـر رَ چمِن لوک و گـردَنی
هَشی زیـــرَ پئــرومَ هسه نی روز آبَ نی
ارّه درد خر – خر می کند / بر گلو و گردن من.
خورشید دیروز بر آمده / هنوز روز نشده است.
« نا اهلی »
هَی اِش نی دا بیگئره دشمئندی کینَ دلِم
اِشتَنــی نا اهــلی کا زَ م و زیلـــینَ دلِـم.
تاقت ندارد تا بگیرد / کینه ی دشمن را دلم.
از نا اهلی خویشان / مجروح و زخمی است دلم.
« استارَ شَو »
خسارَ شَوَ استارَ شی زنگـــرو دَوَســتَ داره ن
چنتَ پی بشــکان پَله چوِر شَه پا بنَ ساره ن
شب زمهریری ست و پر ستاره / گلفهشنگ بسته اند درختان.
چگونه باید برف سنگین را بشکافند/ پا برهنه های فرو مانده در برف؟!
« کلاکَ شَو »
کـــلاکَ شَــــوَ ویاوون جیمــــنده را جیگا نی
غــــزری دَکَـردَ غمچی چـــمن سـلَــندَ جانی.
شب بارانی است و بیابان / جایی برای پناه گرفتن نیست.
بوران به تازیانه گرفته است / تن برهنه ی مرا.
بازتاب این چکامه ها در وبلاگ تاسیانه تالش :
آرش
سه شنبه ۱۴ اردیبهشت ۱۳۸۹ ۱۱:۲۲
سلام ویژه خدمت دکتر عبدلی بزرگ
دکتر بزرگ خداوند حفظتان کند. شما همیشه تالشان را سربلند کرده اید. ممنون.
م . طهماسبی
پنجشنبه ۱۶ اردیبهشت ۱۳۸۹ ۱۱:۹
درود فروان بر سراینده توانای این ترانه های ژرف و لطیف . جدا چه لذت ها بردم
بهروز نصرتی
پنجشنبه ۱۶ اردیبهشت ۱۳۸۹ ۱۶:۳
سلام بر همه
استاد دکتر عبدلی از افتخارات کم نظیر تالشستان بزرگ است. قدر این مرد بدانیم.
مادح احمدی
پنجشنبه ۱۶ اردیبهشت ۱۳۸۹ ۲۳:۱۲
سلام کاک فرزاد عزیز اگه امکان داره ترجمه فارسی اش را بنویسید تا ما هم مفهومش را بفهمیم ممنون
پژمان
شنبه ۱۸ اردیبهشت ۱۳۸۹ ۸:۴۶
سلام بر مادح
لطفا ادامه مطلب را کلیک کنید ترجمه ی فارسی شعر دکتر عبدلی را خواهید یافت.
با سپاس
پژمان
شنبه ۱۸ اردیبهشت ۱۳۸۹ ۸:۵۱
دکتر عبدلی بزرگ
سلام
شما با سرودن این دوبتی های کوتاه و متفاوت که قالبش ریشه در سنت ادبی دیرین تالش دارد، یک بار دیگر نیز ثابت کردید که در کنار کار پژوهش و تحقیق ، شاعری توانا ، نوآور و تازه نگرید.
زنده باشید. تالش به فرزند فرهیخته ای چون شما افتخار میکند.
عابدین
شنبه ۱۸ اردیبهشت ۱۳۸۹ ۱۱:۱۶
جناب دکتر بختیاری
ما باید علاوه بر ارج گذاشتن بر استاد عبدلی بزرگ ، از شما هم سپاسگزار باشیم که با هوشمندی ادیبانه خود همگان را با سیمای دل انگیز شعر معاصر تالش آشنا می کنید
با عرض سلام و خسته نباشید
پرسش من از استاد عبدلی این است که آیا ما می توانیم در یک شعر از لهجه های مختلف تالشی استفاده کنیم؟
بستگی دارد منظورتان از « استفاده » چه باشد . اگر منظور این است که یک شعر را با ترکیبی از چندلهجه بسراییم ، باید گفت که چنین کاری نادر درست است . حتی شکلی مضحک به خود می گیرد . ما به هریک از لهجه های زبان محلی خود که شعر بگوییم، باید ساختار گویشی و مختصات آن لهجه را دقیقا حفظ نماییم. ولی اگر در این لهجه واژه ی مورد نیاز ما منسوخ شده و واژه ای از زبانی دیگر جایگزین آن گردیده باشد، اما در عین حال مشابه و معادل اصیل آن واژه، در یکی دیگر از لهجه های آن زبان وجود داشته باشد ، شاعر مجاز است از آن واژه استفاده کند . این کار هم به سره شدن زبان شعرش کمک می کند و هم بنیه های شکل گیری زبان واحد ادبی را تقویت می کند .